ÇOK YAŞA SABRİ ABİ

 

ÇOK YAŞA SABRİ ABİ
 
Konya basınında önemli bir yere sahipti… Şehirde zaman zaman yayımlanan muhalif gazetelerin içinde en sürekli olanını yayımlarken nice zorluklara özellikle ekonomiden kaynaklı çok zorlu koşullara yıllarca dayanmıştı.
 
Tam bir gazeteciydi…
 
Gazetede yayımlanacak haberlerden tutunuz baskıya kadar… çok zaman mürekkebe bulanmış elbisesiyle görebilirdiniz onu; çünkü o, gerekirse tüm matbaayı tamir eder gazetenin zamanında çıkmasını sağlardı.
 
Mesleğinden başka hiçbir şeye yaslanmadı…
 
Mesleğine âşıktı ve meslek onuruna her zaman sahip çıkan, çıkanları da takdir eden gerçek bir gazeteciydi. Şehrimizde mesleğinin son örneklerinden bir tanesiydi…

 
Şehirde önemli bir iz bırakmış olan Anadolu Manşet gazetesinin kurucusu ve sahibi Sabri (Altun) abiyi yitirmenin derin üzüntüsü içerisindeyim.
 
Zaman zaman Anadolu Manşet gazetesinde köşe yazılarım, seyahat anılarım yayımlanmıştı. Sonraları bir dönem ciddi ekonomik sıkıntılarımın olduğu ve adeta şehrin bana sırtını döndüğü yıllarda (2013) gazetede bana iş teklifinde bulunmuştu. Gazetenin bütün sorumluluğunu üstlenmemi istemişti ama ben “Genel Yayın Koordinatörü” sıfatını üstlenmiş, Sabri abiyle birlikte çalışmanın mutluluğuna erişmiştim. En zor günlerimde bana arka çıkmıştı. Ben de çok çalışarak yanıt vermiştim. Basın toplantılarına gidiyor, özel haberler, söyleşiler yapıyor ayrıca gazeteyi kültürel bir zenginlikle çıkarmak için didiniyordum. Birlikte takip ettiğimiz basın toplantılarında, sorduğum her soru sonrasında gazetesi adına sevinç duyduğunu hissederdim. Şehirdeki önemli olaylara parmak basmamı sağlar, yaptığımız haberin takibini de yaptırırdı.

 
Selçuklu döneminden miras kalan ecdat yadigârı Piri Mehmet Paşa Camisi’nin önüne gerilen zevksiz, biçimsiz ve tarihi gölgeleyen kirli brandayı “Tarihe Branda” başlığıyla haber yapmıştım. Elinde gazeteyle gelip, ona gelen teşekkürleri anlatmıştı. Çok mutlu olmuştu. Şehirdeki birçok tarihi eserle ilgili haberler yapmış, gerekli restorasyonlarının yapılması için önemli yayınlar yapmıştık. Yerel seçimler öncesi attığım bir manşete kızmış gibi görünse de ne kadar mutlu olduğunu görmüş, gözlerinden okumuştum. Çok iyi anlaşıyorduk; çünkü benim için de kutsaldı gazetecilik…
 
Ama yetmemişti, kriz derinleşti… ve gazeteyi yüreği kan ağlayarak devretmek zorunda kaldı… o çocuğunu terk eden bir baba gibi yüreği yaralı bir hâlde… ben de çok üzülmüştüm… gazetenin yeni sahibi devam etmemizi istemişti… Kadro değişti, gazetenin künyesinden ismim çıkarıldı ve yeni gelen arkadaşlarla uyuşamadım ve ayrılmak zorunda kaldım. Gazetenin daha sonra tekrar satıldığını ve sonrasında da kapandığını üzülerek öğrendiğimde sanki yüreğime bir hançer sokulmuştu.
 
Anadolu Manşet, Konya’nın hafızasıydı… Matbaada gazetenin tüm nüshaları ciltler halinde vardı. Sabri abi gazeteyi sattıktan sonra onları da vermişti. Umarım onlar kaybolmamış, muhafaza altına alınmıştır.
 
Matbaa mürekkebinin kokusunu almamış, bir haberin adrenalini tatmamış insanların bu ruh hâlini bilmesi mümkün değildir.
 
O her zaman onurunu muhafaza ederek, genç gazetecilere de dik durmanın önemli bir örneği olmuştur.

 
Anadolu Manşet gazetesinin 19. kuruluş yıl dönümünü 21 Ocak 2014 tarihinde birlikte kutlamıştık ve o “İnce İnce” isimli köşesinde “Sırtımızı halka dayadık” diyerek, Anadolu Manşet’in 18 yılını özetliyordu… Uzun yıllar “ince ince” dokunarak/dokuyarak Konya halkını habersiz bırakmadı.
 
Sabri abi hayatıma çok şey kattın… en yalnız ve en çaresiz günlerimde yanımda sen durdun…
 
Gittiğin yol cennet olsun…
 
Anadolu Manşet asla kapanmadı; kalbimizde, mürekkep kokularıyla, prova baskıları dahil taptaze duruyor. Ve makinelerin başında da sen…

 
Çok yaşa Sabri abi, sen çok yaşa…
 
TAHİR SAKMAN

 

 

GELECEĞE SÖZ SÖYLEMEK

 

GELECEĞE SÖZ SÖYLEMEK
 
Pek çoğumuz bilmez; hani altının kıymetini sarrafın bildiği gibi…
 
Bu şehrin semaları, çocuklarının seslerini saklamakta oldukça mahirdir. Nice sanatçılar, şairler gelip geçmiştir ve elbette; sanat zincirinin altın halkaları günümüzde de sürmektedir…
 
Geleceğe/hayata söz söyleme sanatıdır; şiir… cesaret ister emek ister dahası yürek ister… Yürekli dostlarımızdan bir tanesidir Hasan Ukdem… Şehrin son dönemlerinde yetişen önemli isimlerimizden bir tanesidir. Lirik şiirleriyle gönüllerimizi titreten bir sese sahiptir; onun şiirlerini okurken duygu seline kapılıp gidersiniz. Şiirleri geleceğe kalacak olan şairlerimizden bir tanesidir. Son dönemlerde şiir kitaplarının yanı sıra yaşadığı çevreyi anlatan “Zamanın Behrinde Araplar” isimli önemli bir kitaba da imza atmıştır. Sesinin ve soluğunun nice yılları devireceğinden hiç kuşkumuzun olmadığı isimlerimizden bir tanesidir.
 
Geçtiğimiz günlerde “Yavaş Tahir” başlıklı bir makale paylaşmıştım… Hasan Ukdem duygulanmış ve bendenize bir şiir lütfetmiş…
 
Şiir varsa; yaşam vardır… şiirin olduğu yerde duygu vardır; yürek vardır, en önemlisi insan vardır… Teşekkür ederim sevgili dostum; kalbimin en derinlerinde, bu şiirin, her zaman ses verecektir…
 
TAHİR SAKMAN

 

YAVAŞ YAVAŞ
 
       Şair Tahir Sakman'a
 
Bal anında işler cana
Kana zehir yavaş yavaş
Cahil koşar dört bir yana
Yürür mahir yavaş yavaş
 
İnsan her dem kendin güder
Eksilişler hep bir keder
Nevzat gider, Seyit gider
Eskir şehir yavaş yavaş
 
Böyle dünyaya ne denir
Acı meyve elbet yenir
Efsunlu yıllar tükenir
Kaçar sihir yavaş yavaş
 
Sığar mı gönül fanusa?
Deniz ne söyler yunusa?
Sevdalıdır okyanusa
Akar nehir yavaş yavaş
 
Böyle yürür can kervanı
Eğirir umut kirmanı
Değişmez yolun fermanı
Gelir Ahir yavaş yavaş
 
Hasani de bilmez fazla
Yaşar durur düşle hazla
Ne işimiz olur hızla
Sakman Tahir yavaş yavaş
 
HASAN UKDEM

CENNET

 

CENNET
 
yüreğinde bir niyet
haydi durma dua et
biliyorum gizlidir
gözlerinde o cennet

TAHİR SAKMAN

TAHİR YAVAŞ

 

TAHİR YAVAŞ
 
Yazmanın mı yoksa susmanın mı dayanılmaz hafifliği? Ya hatıraların dayanılır ağırlığı?
 
Bir kitap yazmak için 100 kitap okumak… bir makale için 100, haydi sizin gül hatırınız için 10 makale okumanın dayanılmaz cazibesi mi? Ya gözleriniz ne der bu işe?
 
Zamansa zaman; buyurunuz efendim tüm zamanlar emrinize amade?
 
Benim gibi “yazarak konuşan” insanların en büyük takıntısı belki de uygun zamanlarda değil de sürekli uygunsuz zamanlarda veya müsait olmayan zamanlarda sürekli yazmaya çalışmanın hırsı ve ardından gelen rahatlama ve garip bir mutluluk…
 
Yazdıklarınızla o kadar çok kalabalıklaşıyorsunuz ki…
 
Hey Tahir; geldinse vur!
 
Her gün mutlaka yazmak… yazmak sürekli eylem gerektirir; merhum babam, hasta yatağında gecenin bir yarısı gümbür gümbür bir türküyle hane halkını uyandırırdı… “Bu sazı bir gün unutursan, o seni bir hafta unutur! Bir hafta unutursan bir ay, bir ay unutursan bir yıl unutur, parmakların azar” derdi… Aynı yazmak da öyle her ne olursa olsun günde bir saat… Kalem azar mı?
 
Şiir tam tersi; çok okuyup, çok az yazmak… bırak içindeki çağlayanları kendi hâline… sen önüne setler çeksen barajlar da kursan zamanı gelince patlayacaktır, unutma!
 
Bay Tahir; çok tembelleştin, kafanda dönüp duran yazıları yazmalısın.
 
Türbe Önü’ndeki saatçi dükkânımda ekmek parası için çabaladığım günler. Saatlerin tik takları arasında şiir söylediğim, kendimi avuttuğum günler. Bir gün dalmışım; Yeni Konya gazetesinin sahibi Mustafa Naci Gücüyener dükkânın kapısında beni uzun süre çalışırken izlemiş. Ben farkına varınca şöyle demişti: “Dut yemiş bülbül gibi derler… bülbül dutu yiyince doyar ve susar…” mücadelemin farkına varmış ve beni takdir ettiğini söylemişti. Hem esnaf hem şair. Hem esnaf hem yazar…
 
Yazsan ne yazar, yazmasan ne yazar?
 
Düşünüyorum da bazen “cahil cesur olur” sözünün tam karşılığıyım. Boyumdan büyük işlere imza atmışım. İyi ki de atmışım… hem de bir dönem kendimi çok gizlemiştim. Derviş Ozan mahlasının arkasına sığınmış kimse beni tanımasın istemiştim. O Derviş Ozan, çok enteresan bir adamdı; dünyaya kendince ayar verecekti… dünya ona ayar verdi; tıpkı saatlerin ona ayar verdiği gibi ama ne çare ki o, hep ileri gidecekti!
 
Zincirler bir koptu ki sormayın:
 
Seyit (Küçükbezirci) abi “Tahir yavaş” derdi… Nevzat (Küçükerdoğan) abi de “Tahir yavaş” derdi ama farklıydı… Seyit abi sosyal faaliyetlerimi, yazdıklarımı kast ederdi, Nevzat abi rakı içerken…
 
Her ikisi de şimdi görseydi acaba yine Tahir yavaş derler miydi?

Ya sizce “Tahir yavaş” mı?
 
TAHİR SAKMAN
 

NAMAZINIZ MÜBAREK OLSUN

 

NAMAZINIZ MÜBAREK OLSUN
 
Şefikcan’daki ilk şivliliğim bu…
 
Doğrusu gelenekten uzak yoz bir kültürün kırıntılarıyla, apartman hayatının da ötesinde devasa yapıların, sitelerin içinde şivliliğin kaybolacağını sanıyordum, yanılmışım…
 
Kimilerinin “çocuk bayramı” diye lanse etmeye çalışmasına aldırmadan, şivliliği tam da gördüğümüz gibi geleneksel yöntemlerle yaşamaları bir yanıt gibiydi. Bir de konser düzenlemişler… bari çocuklar için yapsaydınız, şivlilik kutlamaları sırasında büyüklere konser… Paranız mı çok yoksa aklınız mı …  Milletin parasını çar çur etmeye, geleneğimizi sulandırmaya kalkmaya hiç hakkınız yok…
 
Şefikcan Parkı’nda boydan boya yanan fenerler… belki de beni üzen tek şeydi Çinlilerin dilek fenerlerinin gökyüzünü doldurması… Oysa bizim karpuz fenerlerimiz vardı, davul fenerlerimiz vardı, rengarenk… sonra salça kutularını, yağ kutularını bir sopanın ucuna çakıp içine kül doldurup sonra gaz lambasından gizlice aşırıp döküp yaktığımız meşalelerimiz vardı…

 
Her ne olursa olsun Şefikcan’daki şivlilik coşkusunu hayatımda hiç bu kadar yoğun yaşamamıştım; daha güneş doğmadan çocuklar akın akın, kürem kürem sitelerin önünde apartman görevlilerin dağıttığı şivliliklerle torbalarını çoktan doldurmaya başlamıştı. Yani çok kalabalık şivlilik toplayanları görmüştüm ama bu kadarını ilk defa görüyordum. Ve umudum geleneklerimiz adına yeniden yeşerdi, gözlerim doldu, kalbim sevinçle, çocuk yüreklerle birlikte attı.
 
Yalnız bir şey var çocuklar, tekerlemeyi unuttunuz mu?
 
“Şivli şivli şişirmiş
Erken olan pişirmiş
İki çörek bir börek
Bize namazlık gerek
Şivlilik, şivlilik”
 
Şimdi kırık leblebi, üzüm, ceviz dağıtan kalmadı. Çocukluğumun Konya’sında peynir şekerleri de dağıtılırdı. Gofret, çikolata nadir de olsa dağıtılırdı ve biz aramızda haberleşir o evin kapısına dayanırdık. Şimdiki şivlilikler bayağı bayağı bir lüks… çikolatalar, gofretler çeşit çeşit ve oldukça bol. Bunu çocukların torbalarının büyüklüğünden anlıyorum; hepsi tıka basa dolu…

 
Bundan siyasi kazanç elde etmeye çalışmanın mantığını da anlamış değilim; adam muhtar adayıymış ve parti amblemli minibüsle şivlilik dağıtıyor… elinizi bir çekmediniz gitti…
 
Bugün üç ayların başlangıcı ve akşam da Regaip Kandili… Her ne kadar kandiller bidat denilse de keşke her bidatımız böyle olsa… Bir şiirimde “Namaz günü gelince toplamıştım şivlilik” demiştim; şivliliğin bir başka adı da namaz günüdür şehrimizde… Şivliliğe yüklediğimiz anlamın büyüklüğünü de gösterir bu aslında.
 
Şivlilik merasimi bittikten sonra büyüklere ziyarete gidilip “namazın mübarek olsun” denilir ve elleri öpülürdü. Düşünüyorum; o yıllarda vasıta yok, yayan yapıldak yollara düşerdik. Annelerin, babaların mutlaka elleri öpülürdü… Akranlarımdan pek çoğunun ne anneleri kaldı ne babaları; evde oturup kapımızın çalmasını bekleyeceğiz ama o da sanırım nafile… bir telefon sesiyle yetinip mutlu olmayı öğrendik artık. O da çalarsa…
 
Ben dindar biri değilim (yani bu sizin genel anlayışınıza göre) ama şivliliği, kandilleri ve âdetlerimizi, gelenek ve göreneklerimizi “dindarım” diyen pek çok insandan daha çok önemsiyorum…
 
Şivlilik, Konya merkezli, halkın yüzyılların imbiğinden geçirip şekillendirdiği kültürümüzün önemli bir parçasıdır. Bunu Konya halkı, Konya çocukları yaşatmaktadır… tek dileğim yerel yönetimlerin işgüzarlık edip geleneğimizi yaşatalım derken farklı boyutlara çekmemeleridir. İnanın halkımız sizden daha iyi yaşatacaktır.
 
Şivlilik öğleye kadar sürer… sonra Konya kadınlarının pişi dağıtması başlar, en az yedi kapıya… efendim bekliyorum, şırlan yağında pişenler makbulümdür.
 
Namazınız mübarek olsun, şivlilik…
 
TAHİR SAKMAN

ŞIRLAN YAĞINI BAŞINI SÜRMEK

 

ŞIRLAN YAĞINI BAŞINI SÜRMEK
 
El attığınız ne varsa…
 
Çok üzgünüm… belki de bunun sorumlusu benim; Yeni Gazete’de yazdığım günler, tarih 14 Eylül 1999… Merhum Yalçın Dikilitaş ile otururken, “belediyelere gidip şivlilik toplayalım ve bu geleneğin yaşatılması için öneriler sunalım” demiştim, demez olaydım…
 
Gittik, dönemin belediye başkanlarını ziyaret ettik. Yalçın Dikilitaş, Ayşe Bağrıaçık, (ikisine de rahmet olsun) bendeniz ve gazete çalışanları şivliliklerimizi aldık. Dönemin Karatay Belediye Başkanı Sayın Mehmet Şen, önerilerimize ilk o sahip çıktı ve Türbe Önü’nde şivlilik dağıttı. Sonraki yıllarda da diğer belediyelerimiz benzer etkinlikler yaptılar ama hiçbiri şimdiki gibi özünden uzak olmamıştı.
 
Kim yapıyorsa, kim planlıyorsa; bu şehrin kültüründen geleneğinden hiç haberi yok sanırım. Geleneklerimize hiç dokunmasanız; bırakın çocuklarımız toplayabildiği şivliliklerle, yakabildiği fenerlerle, geleneklerimizden gelen bir terbiye ve sevinç ile kutlasın… Biz Konya halkı olarak bu köklü geleneği yaşatmasını biliriz, yeter ki siz el atmayın, Allah aşkına…
 
Böyle bir günde konser düzenlemek de neyin nesi? Üstelik çocuklara da yönelik değil… Gazzeli çocuklar için yüreğimiz yanarken bu yaptığınızı anlamlandırmak güç… Şivliliğin dinî bir yönü de var bunu nasıl unutursunuz? Siz muhafazakârsınız öyle mi?
 
O kadar para harcayacağınıza ayağında ayakkabısı, sırtında paltosu olmayan bir çocuğu sevindirseydiniz ve bunu da reklam etmeden yapsaydınız daha iyi olmaz mıydı?
 
Şivlilik; bayram değildir, bu şehrin çocuklarının asırlardır sürdürdüğü bir gelenektir, lütfen siz karışmayın; çocuklarımız kendi aralarında nasıl kutlayacaklarını, nasıl şivlilik toplayacaklarını, Konyalı hanımlar nasıl pişi yapıp dağıtacaklarını çok iyi bilirler…
 
Konyalılar son sözüm size;
 
“Namaz geçtikten sonra şırlan yağını başınıza sürmek” istemiyorsanız geleneklerinize sahip çıkınız…
 
TAHİR SAKMAN

ŞİVLİLİK ARTIK ŞİŞMİYOR

 

ŞİVLİLİK ARTIK ŞİŞMİYOR
 
“Şivli şivli şişirdik…”
 
Şivlilik artık şişmiyor…
 
Şivlilik meğerse çocuk bayramıymış ya da olmuş da haberimiz yokmuş… Şaka mısınız siz?
 
Şehrin kültürüne hizmet ettiğinizi mi sanıyorsunuz, yoksa bilinçli olarak mı? Yerel yönetimler olarak ilk yapmanız gereken; şehrin hafızasını olduğu gibi korumak ve yaşatmaktır. Bunu yaparken de özünü kaybetmediğinizden emin olmalısınız.
 
“Şivlilik Çocuk Bayramı…” Nereden çıktı şimdi bu?  Kırk asırdır bildiğimiz şivlilik… Bizim bir tek çocuk bayramımız vardır; o da Yüce Atatürk’ün çocuklara bir armağanı olan ve halkın kayıtsız şartsız hakimiyetini tescil eden Meclisimizin açılışını temsil eden 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’mızdır…
 
Aklıma gelmiyor değil ama dillendirmek istemiyorum… Farklı bir niyetinizin olduğunu sanmıyorum…
 
Şivlilik; kırk asırdır bu topraklarda şivlilik olarak kutlanmıştır ve bundan sonra da öyle kutlanmalıdır.
 
“İki çörek bir börek
Bize namazlık gerek”
 
Belki de bize, kültürümüzü olduğu gibi koruyacak biraz akıl gerek…
 
Şivlilik…
 
TAHİR SAKMAN

KÖKLER VE BUGÜNLER

 

KÖKLER VE BUGÜNLER
 
Bugündeki siz aslında köklerinizdeki sizsinizdir…
 
Köklerinizden ne kadar uzaklaşsanız da veya öyle sansanız da sizi yöneten; köklerinizde kodlanan tecrübelerdir.
 
“Herkes, her şeyi yazmalı” diyorum; yazar olmak gerekmiyor, anılarınızı, hayallerinizle süsleyerek anlatmak için illaki yazar olmanız gerekmiyor. Şiir söylemek için şair olmanız gerekmiyor; pekâlâ sıradan insanlar da şiir yazabilir, hikâye yazabilir ve bunda da çok başarılı olabilir.
 
Ünlü yazarlarımız da böyle başlamamışlar mıydı?
 
Kökler ve Bugünler… Eski bir Konyalı ve tabii ki hep Konyalı kalmanın gururunu hissettiren bir hanımefendi; Süheyla Tibet…
 
Öykülerini bir kitapta toplamış… aslında o kadar çok belli ediyor ki bunların yaşanmışlıklardan süzülenler olduğunu… ama keyifle okuyorsunuz, öyküden çok fazla şeyler anlatıyor. Dünyanın pek çok yerini geziyorsunuz, merak ediyorsunuz…

 
Önce okumakta zorlansanız da… inanamıyorsunuz; basit kurguların, anlatım hatalarının ötesine bir an geçiyorsunuz ve usta bir yazarın kaleminden çıkmışçasına sizi çeken öyküleri okurken şaşırıyorsunuz…
 
Satır aralarındaki ip uçları; sizi şehirlerin büyülü atmosferine götürüyor ve asla bırakmıyor.
 
İnsanlar ömürlerinde bir kez de olsa yazmalı… yaşadıkları çevreyi, yaşantılarını, anılarını yazmalı ki gelecek kuşaklar da nereden geldiklerini anlasınlar…

 
Süheyla Tibet yazmış… eminim bundan sonra da yazacak ve kesinlikle yazmalı… Ben, şehrin köklü ailelerinden birine olan aidiyetinden dolayı Süheyla Tibet’in yazdıklarını ve yazacaklarını çok önemsiyorum. Hemşehrisi olarak anılarını ve dönemin Konya’sını yazmasını bekliyorum. Çünkü o Konya’dan geriye bir şey kalmamış olabilir ama hatıraların yaşantılarımızdaki izlerini silebilir miyiz?
 
Bir dönemin şehir kültürünü en azından satırlarda bulmak; sadece bizlerin değil, gelecek kuşakların da mutluluğu olacaktır.
 
Mürekkebiniz eksilmesin; siz yazdıkça çoğalacaktır eminim…
 
TAHİR SAKMAN 
 

 

YAŞAMAK YAZMAKTIR

2023'ün son gününde bendeniz...

 

YAŞAMAK YAZMAKTIR

Blog sayfamda ve sosyal medyada geçtiğimiz yıl, kısa, güncel yazılar haricinde 150 civarında; şiir, araştırma, anı, biyografi, tanıtım ve belge yayımlamışım. Bunların büyük çoğunluğunu da fotoğraflarıyla birlikte yayımladım. Bazıları ilk defa gün yüzüne çıkarken bazılarını da yeni bilgiler ekleyerek yayımladım.

2022 yılında “Size Rağmen Yaşadım” ismiyle yaşantımı, çevremi, şehir hayatını ve şehrin kültürünü, edebiyatçılarını, müzisyenlerini ve hayata tavır koymuş insanlarını anlattığım yazıları 17 bölüm halinde yayımladım. Önce annemin ölümü ve sonrasında araya ramazan girdi, günlük olarak RamaZAM Mânileri de söyleyip yayımlayınca “Size Rağmen Yaşadım” eksik kaldı ama geçtiğimiz yıl da bir türlü dönüp tekrar yazamadım. Bu yıl yazmayı seçiyorum.

Geçtiğimiz yıl “Zamana Ayar Veren Ustalar / Konya Saatçileri” isimli bir dizi yazılar yazmış yine blog sayfamda ve sosyal medyada yayımlamıştım. Ülke geneline baktığımız zaman saatçilikle ilgili yayın azlığı hemen göze çarpmaktadır. Konya saatçileri üzerine ise özgün bir çalışma olmaması nedeniyle bu yazılar oldukça ilgi gördü. Baba mesleği olan saat tamirciliği ile bendenizin de uzun yıllar iştigal etmesi nedeniyle bu yazılardan büyük keyif aldım.

Uzun yıllar sonra eve tezgâhımı yeniden kurdum ve kendi saatlerimin bakımını yaparken hissettiklerimi de yazıya döktüm. Tüm bu yazıları, bu yıl içerisinde biraz daha genişleterek yayımlanacağını da buradan duyurmak isterim. Ayrıca yine bu yıl, babam Mazhar Sakman ile ilgili bir kitabımın da yayımlanacağının müjdesini sizlerle paylaşmaktan sevinç duyuyorum.

Genel olarak baktığım zaman belediyedeki sanat yönetmenliğini bıraktıktan sonra beş yıla yakın bir süredir neredeyse her gün, blog sayfamda ve sosyal medyada şehir kültürü için önemli birçok yazı kaleme aldım. Tabii ki bu arada birçok şiir de yayımladım…

Bizim gibi hayatını yazmak üzerine kurmuş insanların en büyük mutluluğu yazmaktır; yazdıkça mutlu olmanın, mutlu oldukça yazmanın keyifli döngüsüyle ne kadar okundu, beğenildi hesabını yapmadan yazmaya çalıştım. Çok enteresan; blog sayfamın ziyaretçileri arasında dünyanın pek çok ülkesinden insan olması beni bir hayli şaşırttı. Uzak Doğu ülkeleri, İngiltere, İskoçya, Amerika, İsrail, Almanya, Rusya ve pek çok Avrupa ülkesi başı çekerken sanal ortamın etkilerini de ortaya koyuyordu.

https://tahirsakman.blogspot.com/ adresinde yayımladığım yüzlerce yazı ve fotoğraf şehir kültürü için ilginç bir kaynak olma özelliğindedir.

Belgesel nitelikli yazılarımı bol fotoğraflı olarak yayımlamaya çalıştım… burada beni üzen tek şey fotoğraflarımı gerek sosyal medyada ve gerekse bazı yayımlarda ismimi anmadan, kaynağını belirtmeden yayımlamalarıydı. Bu yazıları, fotoğrafları yayımlarken amacımız zaten paylaşılmasıydı; ancak bazı insanlarımız kaynağını yazmaktan imtina etti.

Yazdıklarımdan seçkiler yapıp kimisini e-kitap olarak yayımladım. Kültür Bakanlığı, Milli Kütüphane arşivlerine girdi; sosyal medya bir gün çökerse en azından orada mevcut ayrıca bu e-kitaplardan bazılarını bu yıl bastırmayı düşünüyorum. Önümüzdeki süreç bakalım ne gösterecek.

Her zaman olduğu gibi bu yıl da tek tabanca olarak; kendi fildişi kulemde, duygularımla yaşamaya devam edip yazmayı sürdüreceğim.

Yaşamak; yazmaktır… yaşadığınızın en büyük tanıdığıdır yazdıklarınızdır…

TAHİR SAKMAN
 

RUHUNUZU SELAMLIYORUM

 

RUHUNUZU SELAMLIYORUM
 
Eski yılın enerjilerini geride bırakıyorum. Her ne yaşadıysam eski yılda; bana yeni kapılar açtıkları için teşekkür ediyorum. Yeni yılda, yeni enerjilere sevgiyle kalbimi açıyorum. Barış içinde sevgiyle ihtiyacım olanı tüm varlıklarla paylaşarak, mutlu ve sağlıklı olmayı seçiyorum.
 
Değişen takvimle / doğayla birlikte her an ben de tüm evrenle değişerek / değişime uyum sağlayarak sevgi ve getirdiği mutlulukla rezonansa girerek yaşamayı seçiyorum. Bu boyuttaki yaşam deneyimime katkı sağlayan tüm varlıklara teşekkür ediyorum.
 
Bilerek veya bilmeyerek incittiğim canlar varsa onlardan özür diliyorum ve hayatıma katkıları için teşekkür ediyorum.
 
Gelen yılın ve sonraki gelecek yılların; barışın gölgesinde kardeşlikle, çocukların sevinçle gözlerinin parladığı, zenginliklerin / doğal kaynakların adil paylaşıldığı bir yıl olmasını seçiyorum.
 
Negatif enerjilerimizi absorve ederek yaşantımızı sürdürmemizi sağlayan toprak anaya şükranlarımı sunarken; görünen görünmeyen, büyük küçük, canlı cansız tüm varlıklara teşekkür ediyorum.
 
Işığımız hep birlikte insanlık için; sevgi ve barış için parlasın…
 
Ruhum; ruhunuzu selamlar…   
 
TAHİR SAKMAN
 

 

 

BÖYLE OLUR KONYALININ İCADI

 

BÖYLE OLUR KONYALININ İCADI
 
Kesinlikle bu… yüzyılın buluşu, icadı; ne derseniz deyiniz!
 
Vallahi kafamız başka şeye çalışmayınca; olur böyle vakalar, Konyalı hemen yakalar…
 
Neymiş efendim bir lokanta etli ekmek servisi… hay Allah güleceğim tuttu…
 
Etli ekmek servisi için… tövbe tövbe, aklıma geldikçe gülüyorum…
 
Asansör… hani şu bildiğiniz, asansör yaptırmış, lokantasında etli ekmek servisini bununla yapıyormuş…
 
Waowww denecek boyutta iş, etli ekmek Konyalı için vazgeçilmez ama bu asansör işi var ya etli ekmeğin de önüne geçti, haşa…
 
Asansörlü etli ekmek eminim hiç yememişinizdir hemen gidin kendinize bir iyilik yapın asansörle servis yapılan bu lokantaya gidip…
 
Ya kuzum, iyi misiniz? Ateşiniz falan yoktur umarım?
 
Hazar bir eksikliğimiz vardı da bulamamıştık; meğerse asansörlü etli ekmek servisiymiş eksiğimiz…
 
Etli ekmek fiyatları zaten asansör gibi yukarılara doğru yükselince oradan esinlenmiş olmalı; bakmış, hazreti etli ekmeği sıradan sunumlarla sunmak ayıp olacak, asansör doğru seçim…
 
Teşekkür etmekten başka şansımız var mı?
 
Böylece etli ekmeğin Konyalı için önemi bir kez daha tescillenmiş oldu. Konyalı olmayanın bunu anlaması bir hayli zor.
 
Hazreti etli ekmeği selamlıyorum; umarım bizi affeder şimdiye kadar bunu düşünemediğimiz için…
 
TAHİR SAKMAN
 

OYUK FOTOĞRAFLAR

 

OYUK FOTOĞRAFLAR
 
Şimdi dijitale geçince fotoğraflar, özellikle gençler fotoğraf oymanın ne olduğunu elbette bilmezler…
 
Eski dostluklar, aile fotoğrafları, evlilik, nişanlılık hatıraları arasında yer alan fotoğraflar; dostluklar, nişanlılıklar, evlilikler bittiği zaman veya grup fotoğraflarında istenmeyen birisinin ya yüzü karalanır ya da istenmeyen kişinin olduğu bölüm müsaitse itina ile kesilerek çıkarılırdı.
 
Fotoğraflar elbette çok şey anlatır; bir fotoğraf, fotoğraftan öte bir şeydir. Hikâyesi vardır, geçmişi vardır, belgedir… fotoğraf yaşayan bir objedir; siz ölseniz, fotoğrafınız yaşar…
 
Fotoğraf bir anlamda; hayatı bir karede dondurmaktır… Her fotoğrafın, okuyabilene söyleyeceği çok şeyi vardır, başlı başına bir mesajdır fotoğraf…
 
Elimde yarısı oyulmuş bir fotoğraf var, 1940’lı yılların sonu olmalı; babam Mazhar Sakman çok şık bir kruvaze takım elbise giymiş, kıyafeti beyaz gömlek ve kravat tamamlıyor ve yüzünde çok mutlu olduğunu gösteren bir ifade… Takım elbise belli ki usta bir terzinin elinden çıkma; omuzlar tam yerinde, beli hafifçe oturmuş. Yakasında çiçeği sembolize eden bir rozet… Pantolonunda jilet gibi keskin bir ütü ve babam çakı gibi, filinta… Ayakkabıları boyalı, kenarlarındaki hafif çamur nazarlık gibi duruyor.
 
Önünde, merhum Raci abim, 8-10 yaşlarında olmalı. Yine usta bir terzi elinden çıktığı belli tarz bir ceket, beyaz gömlek ve kısa pantolon, yüzünde buruk bir sevincin kırıntıları… Fotoğraf İzmir’de veya babam Samsun Lâdik Akpınar Köy Enstitüsü’nde öğretmen olarak görev yaptığı, bando kurduğu yıllarda Samsun’da çekilmiş olabilir.
 
Fotoğraf buraya kadar… itina ile buradan oyulmuş… beyaz bir ceket ve desenli bir eteğin kenarları görünüyor; muhtemelen babamın ilk eşi Tomris Hanım… Fırtınalı bir aşk ve evlilik…
 
Kim oydu fotoğrafı bilmiyorum; babam ayrıldıktan sonra kesmiş olabilir veya belki annemin eline geçmiş, fotoğrafı yırtmaya kıyamamış ama kıskançlık krizine girip oradan kesmiş olabilir… İkinci şık bana daha yakın gibi göründü. Fotoğrafla ilintili hiç kimse hayatta olmadığı için sorma imkânımız yok…
 
Ben hiç fotoğraf oymadım… ama yakmışımdır; yakıp küllerini rüzgâra vermişimdir, enerjisi havaya, suya, toprağa karışsın diye. Şimdi dijital ya fotoğraflar, iki tuşun başında, sonsuzluğa yollamak…
 
İnsanların duygularını, düşüncelerini, karakterlerini bir bakışta gösterebilir bir fotoğraf… Fotoğraflarınıza sahip çıkınız, dijital, üzerinde oynamalar yapılmış olmasın ama…
 
Geriye bir tek soluk fotoğrafınız kalacak bir gün… hüzün yağmur gibi inecek geriye kalanların üzerine ve ışığınız düşmeyecek artık fotoğraf karelerine…
 
Yarın gidin usta bir fotoğrafçıda fotoğraf çektirin ama eski usul olsun… hani eskiden Kayalı Park’ta Hacı Hasan Camisi’nin yan tarafında üç ayaklı, sehpalı şip şakçılar vardı ya… fonda duvara asılmış siyah bir örtü üzerine eğri büğrü bir yazı: Konya Hatırası… İdam sehpası gibi görünürdü bana, nedense çok korkardım. Fotoğrafçı, siyah kolçağın içine elin sokup beni orada boğacakmış gibi gelirdi. Ne karıştırırdı bilmem… sehpanın üzerindeki kutunun kapağını çıkarınca “kuş çıkacak” diye soluksuz beklerdim… o kuş hiç çıkmadı…
 
İplikçi Camisi’nin yanında Foto Rengin vardı, en güzel fotoğraflarımı orada çektirmiştim. Haftalık çektirirseniz yanında hediye olarak büyük boy, karton çerçeveli fotoğrafınızı da hediye olarak verirdi. Kalemle rötuş yapardı. İyi ustaydı, zanaatkârdı… Şimdi bilmem kaç bin dolarlık makinelerle “fotoğraf sanatçısı” olunuyor…
 
İlk fotoğraf makinemi ve ilk dersi Cahit Sağlık ustadan almıştım. Uzun ömürler dilerim.
 
Bir hatıra bırakın dostlar; belki sizden sonra ailenizden birisi çıkar, o fotoğraf üzerine kafa yorar ve sizin yokluğunuzda yağmur gibi inen hüznü dağıtır, sıcak tebessümlerle sizi anarak…
 
Işığınız hep parlasın…
 
TAHİR SAKMAN
 

 

FOTOĞRAFLARA SAKLANAN ZARAFET

 

FOTOĞRAFLARA SAKLANAN ZARAFET
 
Zamana her şey yenik düşüyor, fotoğraflar hariç…
 
Ciddi sayılabilecek sayıda bir fotoğraf arşivim var ve bunların pek çoğu ailemize ait… Bir dönemi kısa yoldan anlatmaya yetiyor…
 
Elimde bir fotoğraf var; o da diğerleri gibi zamana yenilmemiş ve bir dönemi anlatıyor… o dönemlere ne oldu kuzum?
 
Fotoğrafı doğru okursanız…
 
Halamın ilk eşi, Ziraat Bankası müfettişlerinden Vedat Bey’dir. Görev icabı yurdun pek çok yerini dolaşmış ve gördüğü her yeri fotoğraflamış, yetmemiş arkasına daktilo ile kırmızı yazılarla yılını ve neresi olduğu hakkında notlar düşmüş.
 
Zigana Geçidi’nde, Samsun’da gemide, Iğdır’da, Konya Hatıp’da… emek verilmiş onlarca fotoğraf bize kalan şimdi, hepsi de belgesel niteliğinde.
 
Halam saklamış, babam saklamış, ben de saklıyorum, benden sonra ne olur bilemem…
 
Vedat Bey’in soyağacı Giritli Sırrı Paşa’ya dayanıyor. Osmanlı vezirlerinden, Bağdat ve Girit’te valilik yapmış olan Sırrı Paşa’nın eşi de şair ve besteci olan Leyla Saz Hanımefendi. Ve onların çocukları olan Cumhuriyet döneminin önemli mimarlarından olan Vedat Tek’in ismini taşıyor, Vedat Bey… Sırrı Paşa din adamı ve edebiyatçı kimliğiyle de tanınmaktadır. Kur’an tefsiri de yapan Giritli Sırrı Paşa’nın “Mektubat-ı Sırrı Paşa” isimli bir de kitabı vardır.
 
Sonraları Vedat Bey’in önceki eşinden olan Tomris Hanım ile babam evlenecekler ve bu evlilikten önce abim Raci Hakkı sonra Vedat abim doğacaklardır. Vedat abimin ismi bu şekilde verilmiş. Çok sonraları babam Tomris Hanım’dan ayrılınca annem Akile Hanım ile evlenmiş ve bu evlilikten de kız kardeşim Vesile ile bendeniz doğmuşum. Annelerimizin ayrı olması abilerim ile ilişkilerimde hiçbir zaman sorun olmadı hatta bunu hiç hissetmedim bile… İki abim de her zaman yanımda oldular. Raci abimi kaybettik, Vedat abim, ailemizin en büyüğü ve onuru olarak sanat hayatını sürdürmekte ve sırtımızı dayadığımız bir çınar gibidir; gölgesi üzerimizden eksik olmasın…
 
Babam anlatırdı; Vedat Bey’in annesi de Girit göçmenlerinden, tek kelime Türkçe bilmezmiş, Rumca konuşurmuş ama Türkoğlu Türk bir aile. Ne kadar enteresan bir coğrafya… Türkçe bilmeyen Rumca konuşan Türkler, Rumca bilmeyen Türkçe konuşan Rumlar… Ve arkası savaşlar, göçler, acılar… Anadolu gerçekten insanların buluşma, kaynaşma noktası…
 
Fotoğraf, 1950’li yıllardan… Vedat Bey’in ve halamın zarafetine bakar mısınız? Vedat Bey’in üzerinde beyaz pantolon, yine beyaz, muhtemelen İtalyan ayakkabıları ve koyu renk ceket, gömlek kravat… Hepsi özenle seçilmiş, halamın üzerinde beyaz ayakkabı, göğüs dekoltesi biraz cesur, işlemeli bir elbise ve takılar… başındaki tokaya varana kadar hepsi ince bir özenin ifadesi… ve bakışlardaki derin ama saygılı bir sevgi… ta o günlerden bize bir mesaj verir gibi…
 
İzmir’de, Hamza Rüstem tarafından çekilen bu stüdyo fotoğrafı nereden nereye geldiğimizi de anlatıyor.
 
Hangi yıllarda yaşamak istersiniz? Günümüzün rüküş, takma kirpikli, boyalı, botokslu, estetikli… kirli sakallı, skinny kotlu, saç baş karışmış …
 
Yaklaşık 75 yıllık bu fotoğrafa bakıp siz de mi iç geçireceksiniz?
 
Biri bizi dürtse de o yıllara geri dönsek?
 
Fotoğraflara saklanan zarafet şimdi içimizi acıtıyor; ağlamaya bile cesaretimiz yok artık…
 
TAHİR SAKMAN
 

KARTPOSTALLARDA KALDI İNCELİKLER

 

KARTPOSTALLARDA KALDI İNCELİKLER
 
Ah o incelikler, ince düşünceler, ince insanlar… neredeler?
 
Hangi atlara binip gittiler? Duygularını nereye gömdüler?
 
Bir yılbaşı telaşı başlardı 15 gün önceden; Kayalı Park’ın karşısındaki PTT binasının önüne kartpostal   satıcıları tezgahlarını kurardı. Binlerce tebrik kartına bakmalara doyamazdınız.
 
Renklisi, renksizi, kabartmalısı, Konya manzaralısı… Konya kartlarını mutlaka Alâaddin Köşkü’nün şemsiyesi ile Mevlâna süslerdi. Sonraları müziklisi bile çıktı bu kartların. Almasak da alamasak da saatlerimizi burada geçirirdik. Günün sonunda en ucuzu hangisiyse ondan alırdık belki ama fiyatının ne önemi vardı ki?
 
Ak kâğıt üzerine dökülen gökyüzü dolu, özlem dolu satırlar… Saygılı ifadeler, hürmetler, el öpmeler. Önce büyüklerden tebrik gelmesi ayıp olacağından erkenden yollardık biz küçükler. Büyüklerse biraz ağırdan alır, küçüklerden gelmesini beklerlerdi…
 
O tebrik kartlarının ruhu vardı; konuşurdu, sevgi doluydu…
 
Haydi sarılın telefonunuza; ruhunu kaybetmiş cümlelere, kısalttığınız kelimelerle…

 
Merhum halam Gülizar Hanım’ın ikinci eşi merhum Albay Raşit Başeğmez’di… İzmir’den babama tebrik yollamış; damgasından okuyabildiğim kadarıyla yıl 1966…

 
Tebrikteki ölçülü ama sevgisini aradan geçen bunca yıldan sonra bile hissedebildiğim enerji yüklü kelimelerle…

 
Hepsi rahmetli oldu; tıpkı, bizim tebrik kartlarımız gibi…
 
O dönemlerde hiç duymamıştık, yılbaşı karşıtı konuşmaları veya alternatif kutlamaları…
 
Biz mi değiştik zaman mı? Ama kartlar aynı duruyor; zarafetse lügatlerden çıkıp geleceği günü bekliyor…
 
Ah o incelikler, kartpostallarda kalmasın incelikler…
 
Mutlu yıllarınız olsun…
 
TAHİR SAKMAN
 

DİKKAT AŞIRI SEVGİ VE SANAT İÇERİYOR

 

DİKKAT AŞIRI SEVGİ VE SANAT İÇERİYOR
 
Ne zamandır duruyor çalışma masamın üzerinde…
 
Bir çocuğun yaratıcı / hayal gücünü temsil ediyor; tertemiz bir dünya, sıcak evler, mutlu yuvalar ve bir temenni “mutlu yıllar…”
 
Torunum İnci Duymaz yapmıştı yıllar önce ve bir yılbaşı akşamı dedesine yani bendenize hediye etmişti. Ne kadar ince bir düşünce… emek, sanat ve koşulsuz sevgi içeriyor… hatta üşenmemiş ona kendi başına ayakta durması için koliden kaide bile yapmış…
 
Annesi, kızım Sevgi de henüz ilkokula giderken “Ütü” ismiyle mizah dergisi çıkarmıştı. Beğendiği karikatürleri, fıkraları ve kendi çizimlerini bir kâğıda yapıştırıyor sonra onları fotokopiyle çoğaltıyordu. Ve ailemizin tüm fertlerini zorunlu olarak abone yapmıştı… Genlerimizde var sanat, edebiyat; babaannem Vesile Sakman’dan gelen…
 
Ah çocuğum; keşke senin dünyan kadar bu dünya da saf olabilseydi…
 
Sevgi ve emek dolu dünyanda dedene yer verdiğin için çok mutluyum. Dedeni, hep mutlu olarak hatırlamanı ve sevgiyle anmanı dilerim…
 
Yıllarının mutlu geçmesini seçiyorum…
 
TAHİR SAKMAN
 

 

NE KADAR HATA O KADAR YAŞAM

 

NE KADAR HATA O KADAR YAŞAM
 
Pek çok tanıdığım bu yaşları göremedi…
 
Hayat bana öyle bir serüven sunmuş ki birlikte yazdığımız nice hikâye, anılarımı süslüyor…
 
Pek çok hata yaptım; iyi ki yapmışım, yeni baştan başlasaydım hayata, Borges ustanın dediği gibi aynı hataları yapardım… Hata yapmasaydım, yaşamın keyfini nasıl çıkarabilirdim ki?
 
Yarın yeniden başlasam hayata ki hep öyle aslında; her yeni gün, yeni hatalar yapmam için bana hep yeni, yepyeni fırsatlar sunuyor… teşekkür ederim, teşekkür ederim, teşekkür ederim.
 
Ne kadar hata, o kadar yaşam…
 
Başlasaydım ta en baştan; yine aynı hataları yapmaktan büyük keyif alacağımdan hiç kuşkum yok: yine severdim insanı, yine güvenirdim ona sonsuza dek… tüm canlılara / varlıklara sonsuz saygım yine olurdu; canlı cansız, görünen görünmeyen, büyük küçük, her varlığa yine bu boyuttaki yaşam serüvenime eşlik ettikleri için minnet duyardım…
 
66’ya bağlarken… hayat aslında çok uzun… uzatmak sizin elinizde; ne kadar anı varsa belleğinizde, o kadar uzun yaşamışınız demektir. Bir takvim yaprağı değildir hayat; ne kadar doldurduğunuza bağlı her şey…

Naçizane, yayımlanan kitap sayım 21 olmuş… yeni yaşlarda, yeni kitaplarda buluşmayı seçiyorum.

 
Uzun ömrün kısa sözü; yaşadım ve yaşamaya / hata yapmaya devam ediyorum…
 
Ruhum; ruhunuzu selamlar…
 
TAHİR SAKMAN

SANATSAL/KÜLTÜREL TACİZLER

 

SANATSAL/KÜLTÜREL TACİZLER
 
Yaklaşık son beş yılımı sosyal medyada, son üç yılımı da blog sayfamda yazarak geçirdim. Düşüncelerimi, duygularımı, anılarımı, bildiklerimi, inceleme ve araştırmalarımı, şiirlerimi hiçbir art düşünce taşımadan, saklamadan, kıskanmadan yayımladım. Bugünlerde kitap çalışmalarım nedeniyle sosyal medyaya biraz ara verdim. Önümüzdeki süreçte yine devam edeceğim.
 
Bu bilgilerin, belgelerin bazılarını e-kitap formatında kitap bütünlüğünde de blog sayfamdan da ücretsiz olarak paylaştım. Elimdeki belgeleri, fotoğrafları kıskanmadan şehir kültürünün istifadesine sundum.
 
Bunlardan herhangi bir beklentim olmadı; şehir kültürüne hizmet etmekten başka bir amacım olmadı.  
 
Bazı şiirlerimi izin almadan kitaplarında yayımlayan belediyeler ne hikmetse benim çektiğim veya arşivimde aileme ait olan fotoğrafları da yayımlıyorlar. Tabii ki izin almak gibi veya en azından altına “Tahir Sakman” gibi bir açıklama yapmaya gerek duymuyorlar.
 
Üstelik bunu kültüre hizmet adı altında ve kültür adamı unvanlı insanların -ki hepsi tanıdığım insanlar- yapması daha üzücü oluyor.
 
Alıntıladığınız eserlerin kaynağını yazmak, çalışmanıza gölge düşürmez; tam aksine değeri artar. Adamlar kalkıyor benim çektiğim fotoğrafı hiçbir açıklama gereği duymadan kitaplarında yayımlıyorlar. Aileme ait olan ve arşivimde sakladığım ve isteyen herkese memnuniyetle hiçbir beklentim olmadan verebileceğim fotoğrafları paylaşmadan lütfen izin alın veya ismimi yazın. Sizden başka bir beklentim yoktur. Bu benim yasal bir hakkımdır.
 
Arkadaşlar; sayın editörler, lütfen ya şiirlerime, fotoğraflarıma yer vermeyin ya da izin alın ve altına mutlaka fotoğrafın / şiirin kaynağını yazın. Bunun aynı zamanda “Telif Hakları Yasası” gereği bir zorunluluk olduğunu lütfen unutmayın…
 
Lütfen sanatsal / kültürel tacizlerinize devam etmeyin…  
 
TAHİR SAKMAN
 

 

SÖZ

 SÖZ 

Sana söz Konya bin kez daha tövbe
Sarhoş sokaklardan geçmeyeceğim
Sevgilinin gözlerine kanıp da
Vallahi son kez içmeyeceğim

Günah sevap Tanrı ile aramda
Fetvamı verir top şimdi hocamda
Ne verdiyse Tanrı fakir soframda
Rakı şarap bira seçmeyeceğim

Vazgeçmişim hayalinden düşünden
Hatırlama Konya dünden bugünden
Sildim ayak izlerimi göğünden
Kanatsız bir daha uçmayacağım

TAHİR SAKMAN