BİR HAYAT YETMEZ (Dİ)

 

BİR HAYAT YETMEZ (Dİ)
 
Anarşist ruhum kimseye baş eğdirmediğinden dolayı (çok şükür) hep yalnızdım, kimseye diyet borcum da olmadı. Eğilmedim... Başım Takkeli gibi hep dik durdu, alnım Loras gibi açık... Gözlerim Meram Çayı gibi aksa da yüreğim Konya Ovası'nı örten sarı başaklar gibi umut doluydu; Kızlar Kayası şahidimdir... (Bu paragrafı bugün bir dosta yazdım.)
 
Ne zamandır yazmıyorum… ülkemde olan işlere bakıp bakıp ağlasam mı gülsem mi bilemiyorum ama bildiğim; içimin hüzünle dolduğudur…
 
Vatandaşı hiçe sayan siyasi söylemler, hayat pahalılığı, ezilenler… sanırım en çok da ezilenler mutlu; sıkılmış üzüm gibi mutlular (mı?) … Hayata şarap olmadan mı göçüp gideceğiz diyemiyorum çünkü o kadar sıkıldıktan sonra… eminim; üzüm olsaydım iyi şarap olurdum, başımın döndüğü belki bundandır…
 
Dünya dönüyor; Tahir dönmüş çok mu? Ah vertigo diyorum, döndür bakalım nereye kadar…
 
Klasik Batı Müziği dinliyorum bu aralar, en çok da Vivaldi… eski dostlar gibiyiz sanki su damlaları arasında gidip geliyorum… bir yanım Meram Çayı… ah o çaya gözlerimi akıtmıştım, şimdi maviye boyanmış beton bir havuz… boyalı ölülerin dünyasına açılan kapıları çakar gibi ruhuma sokuluyor yumruklar…

 
Derviş Ozan’ı hatırlıyorum sıkça bu aralar… Oysa maziye çoktan gömmüştüm ben onu:
 
 

BİR HAYAT YETMEZ
 
Bir giz var içimde nicedir saklı
Kıpır kıpır bir şey çözemediğim
Düş onunla güzel gerçek yasaklı
Gün ışıdığında sezemediğim
 
Yaşanmaya hasret nice duygular
Bir hayat yetmez ki kaçtı uykular
Ağıtlar düzerek ağlaşır sular
Bir avuç yeşile bezemediğim
 
Arzularım güne tutsak mı şimdi
Peki ordaki ben söyleyin kimdi
Belki de bir masal belki resimdi
Elimde fırçayla gezemediğim
 
Tatmadım doymadım neydi ki o an
Yaşamadım desem acımaz zaman
İçimde heyecan hey Derviş Ozan
Bir türlü başını ezemediğim

 

 

Bir hayat yetmezdi elbet… ama şimdilik bununla idare edeceğiz; sevgiyle ve içimizdeki volkanlarla…
 
TAHİR SAKMAN