SİYANÜR YAĞMURLARI ALTINDA DEMLENMEK

 

SİYANÜR YAĞMURLARI ALTINDA DEMLENMEK
 
“Şarkın insanı; yürümeden diz çökmeyi öğrenir…” Bir yerlerde okumuştum bu sözü birden hatırlayıverdim…
 
Nasıl hatırlamam ki; ülkemde olan işlere bakıp… çevre talanı, rant talanı ve tüm bunları rahatça yapabilmek için düzenlenen geziler ve kanan insanlar… sonra çıkıp ahlar, vahlar… tabii ki bütün bunlardan ders almıyoruz, yenilerine davetiye çıkarıyoruz. Ülkem, yağma Hasan’ın böreğine dönmüş… herkes bir ucundan yeme peşinde…
 
Her şey kader, her şey Allah’tan geldi… ne kolay bir kaçış yolu… Şeyhinize sorun, Mehdi’niz yoksa bir Mehdi edinin… Birilerinin servetinin hesabı yok, birileri açlık sınırının altında… Açlık sınırında yaşayanlar, servetine servet katanların peşinde, yalın ayak baş kabak koşturmakla meşgul…  Ne kolaydır; ezan susmaz, bayrak inmez demek… Sanırım böyle diye diye ezanı da bayrağı da kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya kalacağız… kalacağız bile fazla sanki bu cümlede…

Hani cehennemlik dediğimiz insanlar var ya, onlar uzayda güneş ışınlarını toplamışlar ve elektrik üretip kablosuz dünyaya ışınlamışlar… Olsun, bizim, Mehdi’miz, Mehdilerimiz var!

 
Küçük yaşlarda başlarız itaat etmeyi öğrenmeye… büyüyünce de çok şey değişmez; “ulul emre itaat” sürer… her türlü sorma, sorgulama yerine bize bunlar öğretilir, öğren(e)meyenler ise bir ömür didinir ama nafile, çok şey değişmez…
 
“İtaat et rahat et…” bir sihirli cümledir… sanki bir gün, sıra sana da gelir, itaat ettirirsin gibi gizli anlamlar içerir…
 
Dağlarımız, taşlarımız, ormanlarımız… Şehrin dibinde İnlice’de altın madeni varmış, hiçbirimizin haberi yok. Bir aktivistimiz de yok ki dirensin… hoş dirensen ne çıkar ki ya hain olursun ya ülkenin gelişmesine karşıdır damgasını yersin.
 
Sonra bir yerlerde Çernobil gibi patlar… hoş, bize ne gam, nasılsa karşımıza geçip bir çay içen elbette bulunur bu ülkede…
 
Bize de demlenmek kalır; siyanür yağmurları altında…
 
TAHİR SAKMAN