SAÇLARIMA KOŞAN AKLAR GİBİSİN KORAY!

Şair Koray Ekener (1942-1992)

 Onunla ilk tanışmamız seksenli yıllardı… Gazetelerde yayımlanan Dervişozan mahlaslı şiirlerimi görmüş beni tanımak istemişti. Türbe Caddesi’ndeki saatçi dükkânımın sanat, edebiyat sohbetlerine onun da dahil olması beni çok sevindirmişti.

Dükkâna gelirken karnı açsa, gelirken etli ekmeğini, toksa, çayını söyler gelirdi. Sonra gelsin şiirler, karşılıklı… sanki bitmeyen bir zaman tünelinden geçercesine kendimizi şiirin içinde yitirdiğimiz günler…

Tıpkı, şair Şükufe Nihal Başar’ın /Bir köhne kitap, bir sarı kandil neme yetmez?/ dediği gibi yaşadığımız günler…

Yeni Meram gazetesinde günlüklerini, şiirlerini okurdu tüm Konya… Maddi sıkıntıları hiç bitmeyecek gibiydi sanki ama kimseye de eyvallahı olmamıştı.

Şairler bohem yaşamayı seven insanlardır… Şehirler, insanlar statükoyu korumanın peşindedir… Birçok şairin kaderi onu da vurmuştu sonunda…

Hatırlanmak mı? Siz hatırlasanız ne olur, hatırlamasanız ne olur ki?

Sizden hayatında bile bir beklenti içine girmedi, öldükten sonra hiç olmaz!

Şair (Şükufe Nihal Başar) söylemiş:

/Vardır anacak bir gün olup ismimi elbet,
Bir servinin altında dolan göz neme yetmez? /

Biz unutmadık Koray… “Fotoğrafımı verdim geçen gün, çocuğun uslu durmazsa korkutursun” diyerek kendinle dalga geçecek kadar kendinle barışıktın…

Dünya gücüne gitmişti…

29 Haziran 1992… Koray sustu mu? TRT’de Avni Anıl bestesi bir şarkı çalıyor ve Koray’ın kulakları çınlıyor:

/Sen saçlarıma koşan aklar gibisin

Ansızın gözlerime dolan rüyalar gibisin

Acılar / kahırlar / dertler getirdin bana

Şimdi içimde açan baharlar gibisin

Ansızın gözlerime dolan rüyalar gibisin/

 

Haydi Konya, bir daha unut…

 

Ama kadim bir dostu unutmamış… elimde Yeni Meram gazetesinden bir sayfa 29 Haziran 2002 tarihli… ve altında dost bir imza; Ahmet Alıcı… hüzün dolu bir sayfa…

 

Unutmadık Koray; titrek ellerinle yazdığın şiirler, dolunay zamanı dökülüyor birer birer…

TAHİR SAKMAN