UNUTMADIK SEYİT ABİ!

 

UNUTMADIK SEYİT ABİ!
 
Onunla ilk tanışıklığım folklor üzerine yazdığı yazılarla oldu. Üslubu çok ilgimi çekmiş ayrıca bana ilerde yazacağım makaleler için de yol gösterici olmuştu.
 
Uzun yıllar birlikte çok şey paylaştık, aynı dilde konuştuğumuzdan olsa gerek çok sağlam bir abi kardeş ilişkisi oldu hep. Bazen ayrı kalsak da o benim için hep Siyit abiydi ben onun için hep Deli Tahir’dim…
 
Ne zaman “Akdeniz” yangınlarına düşse beni arar “Deli Tahir orada mı” diye sorardı. Saatler süren telefon konuşmaları, içimizdeki yangınları söndürmeye yetmezdi. Benim için şehrin iki milyona dayanan nüfusunun çok bir anlamı yoktu; çünkü konuşabildiğim insanlar iki elin parmaklarını geçmiyordu… Seyit abiden sonra onu çok aradım. Hâlâ çok arıyorum. Konuşabildiğim insanların en başında o vardı…

 
Bir dönem Yeni Gazete’de merhum Yalçın Dikilitaş ağabeyimizin yönetiminde Yeni Gazete’de birlikte yazmıştık. Telefon konuşmalarımızda bana bir cümle verir ve “Tahir altını doldur…” derdi Seyit abi… “Kırmızı Yazılar” yazı serisi bundan doğmuştu ve ileride kitaplarımdan biri olacaktı. Aslında kırmızı demek az gelirdi ateş yazılarıydı onlar…
 
Konya oturaklarıyla ilgili bir roman çalışması olduğunu hep söylerdi ama bir türlü o çalışmayı görmek kısmet olmamıştı ki… Kitabın daktilo edilmiş sayfaları, Sadi Yaver Ataman’ın arşivi dostum Süleyman Şenel tarafından tasnif edilirken çıkmıştı. Daktilo sayfalarını Seyit abiye götürdüğüm zaman inanılmaz sevinmişti.

Seyit abi de kendi geleceğimi de gördüm; şehrin vurdumduymaz, vefasız hâli elbette bizi çok üzüyor, bırakıp gittiği dernek bile bir anma toplantısını yapmıyor…   
 
O bizim değerimizdi… Konya unutsa; yazıları, araştırmaları hep hatırlatacak…
 
Bir de dostların Seyit abi, seni hiç unutmadı, unutmayacak…
 
TAHİR SAKMAN