MERAM’DAKİ SON ASMA YAPRAĞINA SORUN!

Sevgili Kemal Soylu aramasaydı bu yazı olmayacaktı aslında…
 
Dün bir paylaşım yapmış, eski arkadaşlarımdan şair Abidin Küçükavcılar’dan söz etmiştim ki telefonum çaldı, arayan Kemal’di…
 
“Üstat” diyordu “iyi ki varsın da bizlere unuttuğumuz eski dostları hatırlatıyorsun. Abidin, hep söylerdi; bizi de bir hatırlayan olur mu diye…”
 
Ah Kemal ah… O günler, bizim büyülü dünyamızın bir parçasıydı ve tabii ki “dostlarımız bu dünyanın en iyi, en saf insanlarıydı” desem hiç de abartı olmayacak. Eskiden vefa diye bir duygumuz vardı bizim ve asla meşrep, düşünce farkı ve çıkar gözetmeden “birbirimize nasıl destek olabiliriz”in hesabını yapardık.
 
Bizler, bizden önceki nesillere saygımızı sunar, onlar da bizlere sevgilerini gösterirlerdi. Yazın hayatımızı onların hoş sohbetleriyle renklendirir ayrıca o sohbetlerden de dağarcığımız hep dolu olarak dönerdik…
 
Sonra bir şeyler oldu… önce siyaset, keskin hatlarla çizgiler çekmeye başladı, sonra yandaşlık icat oldu… halbuki hepimiz aynıydık?
 
Hepimiz; şehrin tozlu sokaklarında “harmanbiş” oynayarak, “çelik çomak” sallayarak, bellerimizi kırarcasına “uzun eşek” ve boyumuzun ölçüsünü aldığımız “birdir bir” oynayarak aynı duyguları paylaşmıştık. Gazoz kapaklarına doldurduğumuz çamurların izi hâlâ ellerimizde dünün nişanesi gibi duruyor… Billa (bilye) oynarken kazandığımız kayısıların acı çekirdeklerinin tadı, bugünün hileli balını geride bırakırken… oysa hepimizin bahçesinde boy boy kayısı ağaçları varken… yok, olmaz illaki oyunda üteceksin!
 
Hayat öyle bir üttü ki bizleri… hepimiz bir yöne savrulduk.
 
Şimdi Kemal soruyor; “bizi de yazan olur mu” diye…
 
İlahi Kemal, arkamızdan kem söz etmesinler razıyım; varsın unutsunlar… Kim bilir belki de “kurtulduk” diyen bile çıkabilir! Ne gam, yaşarken umurumda olmadı da öldükten sonra mı olacak?”
 
Ki bu şehir aykırı yaşamların tam merkezidir… ejderhayı öldüren o ilk Konyalıdan beri nice birbirine zıt hayatlar, bu şehirde kesişmiştir. Bir yanda sufiler vardır şehrin mayasında, bir yanda âşıklar; kimisi ilahi aşka vurmuş kendini, kimisi bir “kaş-ı keman” hayalin peşine takmış ömrünü…
 
Ama bir şey var ki Allah için; kendimizle olan kavgayı hep diri tuttuk… sığındığımız şiirin kanatları bizi başka diyarlara götürdü; yalnızlığımız bile çok kalabalıktı… Ejderhayı öldüren o ilk Konyalıdan sonra kendimiz nice ejderhalar yarattık, haberimiz bile olmadı çoğundan…
 
Biz kendimizi hatırlıyoruz ya; gerisi ne gam Kemal ne gam… Biz yalnız gecelerin koynunda sabahlara kadar dolaştığımız şehrin ara sokaklarında bulduk kendimizi…
 
İnanmayan Zafer’in kaldırımlarına sorsun, bir de Meram’da ağlayan son asma yaprağına taktığımız mısralara…
 
Gerisi gökyüzü… zaten hepimizin…
 
TAHİR SAKMAN