“BİR GENÇ ŞAİR” ABİDİN KÜÇÜKAVCILAR

 

Bir zamanlar… çok değil; şunun şurasında 40-50 yıl öncesi… Evrenin yaşına bakarsanız hiçbir şey.
 
80’li yılların son bölümlerinde bir şiir telaşımız vardı; telaşımız diyorum, çünkü öylesine heyecanlıydık ki… Bir ara evlerde toplanıp kendi kendimize şiir okuyorduk. Derviş Ozan mahlasıyla şiir söylediğim yıllar... Duran Çölcü, Nesrin Erkan, Muammer Atal, Mehmet Genç, Hasan Atçeken, ressam Mehmet Kendi, ilk aklıma gelenler. Bir de Abidin Küçükavcılar vardı; saf, temiz… kalbindeki tüm duyguları şiire vermişti. Ülkenin dört bir yanındaki sanat-edebiyat dergilerine şiir yollardı; adını sanını hiç duymadığımız dergilerin sayfalarında, gazetelerin şiir köşelerinde adını görürdük ve pek çoğunun da temsilciliğini yapardı. Bu temsilcilik çoğunlukla fahri olduğu için ciddi geçim sıkıntısı çekerdi ama çok da önemsemezdi. Babasından kalan maaşla annesiyle birlikte yaşamaya çalışıyordu.
 

   

                           

Elinden hiç düşürmediği şiir defteriyle gezer, herkese şiir okurdu… Sonra antolojiler çıkardı; 1982, 1983 ve 1984 yıllarında Konya Şairler Antolojisi yayımladı. O yıllardan baktığımız zaman bu antolojilerin kıymetini çok bilememişiz. Oysa şimdi ne kadar önemli bir iş yapmış Abidin… 1984 yılındaki antolojiye ben de katılmıştım ayrıca 1985 yılında Türkiye isimli sanat-edebiyat dergisinin çıkardığı antolojiye de katılmıştım.
 

Abidin sonraları bir gazete çıkarmaya teşebbüs etti ve çıkardı da ama ömrü tek günlük oldu… “Kent Kılavuz” isimli tabldot boy gazeteyi yaşatamadı, kim sponsor olmuştu, şimdi hatırlayamıyorum.
 
Zaman zaman Konya Kültür ve Turizm Derneği’nin Türbe Önü’ndeki bürosuna gider Feyzi Halıcı abimize şiirlerimizi okurduk, o da sabırla bizi dinlerdi… Bir keresinde Âşık Nuri Şahinoğlu hepimize tek tek, irticali dörtlükler söylemişti; “o da bir genç şair olmuş” ayaklı… Kendimizin, dünyanın en büyük şairi olduğumuz yönündeki sarsılmaz fikrimizi savunur, bu toplumun bizi anlamadığını, bir gün anlayacağına karar verirdik. Ne kadar safmışız meğer!
 
O dönemlerde en büyük lüksümüz daktiloyla yazmaktı ama… daktilo İmam Hatip Lisesi Edebiyat öğretmeni olan can dostum Ahmet Ziya Özkul’da vardı ve bazen ondan ödünç alırdım; şiirlerimi daktiloyla yazmak için…
 
Bendenizin Türbe Caddesi’ndeki iş yerime gelirdi Abidin ve saatlerce sohbet ederdik. Koray Ekener, Nesrin Erkan, Hidayet Çakır, Ahmet Ziya Özkul, Karamanlı Ozan İsa Oğuz, Fethi Kadıoğlu, Sefil Turgut ve daha niceleri… Şiir; tek dünyamız, tek sığınağımızdı… Abidin, nerede bir şiiri çıkmışsa o gazetenin, derginin kupürünü saklardı. Onu sürekli postanede görmeniz mümkündü; ya şehrimizdeki gazeteleri, şiirleri çıkan arkadaşlara yollardı ya da kendi şiirlerini bıkmadan, ülkenin dört bir yanındaki sanat-edebiyat dergilerine, gazetelerin şiir köşelerine yollardı. “Cebindeki bütün parayı PTT’ye verirdi” demek en doğru bir tanımlama olacak…
 
Sevgili Abidin Küçükavcılar, önce evlendi sonra Antalya’ya taşındı… Zaman zaman haberleşiyorduk, Antalya’da, sanat ortamının zenginliğinden, sahilde düzenlenen şiir akşamlarından söz ederdi ve tabii bizim de içimiz giderdi. Sonra irtibatımız koptu ve bir gün acı haberini aldık… Genç yaşında meşum bir hastalığın pençesine düşmüştü. Rahmet olsun…

Kemal Soylu anlatıyor; bürosuna ziyarete gitmiş Abidin… “şiir yazmıyor” diye eşini boşayacağını söylemiş… tabii bu işin şakası olmasının yanı sıra şiirin onun hayatındaki önemini anlatan en iyi anekdot olur sanırım…
 
O günlerden kaç kişi kaldık… pek çoğumuzu şiir bıraktı, kimimizse yolculuğuna devam ediyor, o günlerin heyecanıyla… O günlerde hep “genç şairdik”; bu genç şairlik yakıştırmasını önceleri yaşımıza bağlardım… çok sonraları anladım; ismi duyulmamış veya acemilik anlamında olduğunu… Ama hâlâ öyleyim, hep genç şair olarak kalmayı çok seviyorum.
 
Şimdilerde artık genç şairlere rastlamak çok zor… Hepsi üstat… ama olsun, yeter ki şiir söylensin; çünkü, bu gök kubbenin altında mısralar düştükçe yüreklere hâlâ insanlık için umudumuz var demektir…
 
Şiir yaşantımızdı ve hâlâ öyledir ve onun içindir; bu genç kalmamız!
 
TAHİR SAKMAN