Bu şehr-i Antalya'ya na zaman gelsem vaktimin çoğunu Hadrian Kapısı'nı seyretmekle geçiririm.
İmparator Hadrianus'un 130 yılında şehri ziyareti onuruna yapılan bu zafer takı, o günlerin ihtişamını günümüze taşırken kendimi bir zaman tüneli içinde hissetmeme de neden olur.
İki bin yıllık bir geçmişe dokunmanın heyecanıyla ayaklarımın altındaki mermerlere basmaya kıyamam ve sanki Romalı bir lejyon gibi düşlere kapılırım... (Dikkatli olmazsanız benim gibi ayağınız kayabilir!)
Etrafındaki hisarları yükselten ceddim Selçuklu'nun sesini, medeniyetleri koruyan bir barış sembolü gibi güvercinlerden duyarım.
Ve o kapı artık güvercin kapısı, barış kapısı olur... Ve hisarın duvarları güneşe doğru yükselirken... bir hoyrat el... Kaleiçi'nin rüzgârını kestiği gerekçesiyle yıkan o eli durduramamanın ayıbıyla üzülürüm.
Kudüs'te Ağlama Duvarı'nı görmüştüm... Hisarın duvarı, güvercin duvarına dönmüş. Güvercin kanatlarından dökülen seslerde, atam Türkmen atlılarının nallarında çakan şimşekleri hatırlar, Bizans'ın çaresizliğini duyarım.
Bir yanıyla da barışın, kardeşliğin simgesi olur oturur gönlüme... iki bin yıla yakın geçen bir zaman sürecinde hâlâ onurla ayakta duran bu kapı, dünden bugüne değil; yarına açılan bir kapı oluverir...
/duydum bir bizans kızının
şuh nefesini/ demiştim bir şiirimde, şimdi hatırlamanın tam vaktidir.
Her kapı aslında yalnızlığımıza açılıyor; Üstelik üstat Marquez'in yüzyıllık yalnızlığı da değil bu...
Bizimkisi; bin yıllık bir yalnızlığımızın hazin türküsü gibi ceddim Sultan Alâaddin'den beri Moğol oklarıyla delik deşiktir...
Ve bir zaman ardımızdan kapanmayan kapılar, yüzümüze yüzümüze çarpılırken güvercinler hüznümüze ortak oluyor...
Karakaş Camii'nden yükselen bir ses Hadrian Kapısı'na doğru Akdeniz dalgası gibi yayılırken, içimi kavuran güneş, umutla direnen sevgileri ısıtıyor.
Antalya... belki de sen, düş gören bir hayalin ürünüsün... kimse bilmese, ben bilirim...
TAHİR SAKMAN
