MÂNİLER ÜZERİNE

 

Ramazan Mânileri kitabımın 2003 yılında yapılan 2. baskısının kapağı

MÂNİLER ÜZERİNE
 
1980’li yılların başlarındaydı diye hatırlıyorum ilk yazdığım mâniler ve onlar Konya Postası gazetesinin birinci sayfasında, her gün bir dörtlük olarak yayımlanmıştı.
 
Sonraki yıllarda yazmaya devam etmiştim ve dörtlük sayısını beşe çıkarmıştım. Konya’nın birçok gazetesinde uzun yıllar yazdım; Konya Postası, Yeni Meram, Yeni Gazete… ve artık kitaplaştırmanın zamanı gelmişti; dönemin Karatay Belediye Başkanı Mehmet Şen “maniler kaybolmasın” diyerek Karatay Belediyesi olarak basımını üstlendi. İlki 2002 yılında “Ramazan Manileri” ismiyle yayımlanan kitabın ikinci baskısı 2003 yılında gerçekleştirildi.
 
Telif olarak ramazan mânileri üzerine yayımlanan sanırım ilk kitaptı. Sonraki yıllarda yine yazmaya devam ettim. Anadolu Manşet ile Konya Yenigün gazetelerinde de yayımlandı.
 
Ramazan mânilerim “Ramazan Davulu, “Ramazan Manileri”, “İftariye” gibi farklı isimlerle yayımlandı. Siyasilerin yanında şehrin sanatına, kültürüne emek vermiş isimlere de mâni atmaya çalıştım. Özellikle dönemin siyasi olaylarına göndermeler yaptığım mânilerin ciddi anlamda; ülkenin sosyo-ekonomik durumunun yanı sıra psiko-sosyal durumunu da ortaya koyması açısından da ilginç olacağını düşünmüştüm. Ve bunun doğru olduğunu da mânilere yapılan yorumlardan, üzerine yazılan yazılardan anlıyorum. Edebiyat dünyasının yanı sıra sosyoloji araştırmaları içinde de bir yer edineceğini düşünüyorum.
 
Bu arada beni üzen durumlar da olmadı değil tabii… en çok üzüldüğüm konu ise 2017 yılında bir arkadaşım, bir gazetede “ramazan sayfası” hazırlayacağını ifade ettikten sonra eski manileri yayımlamak için izin istediğinde, ben de “kendimi tekrar etmek istemem, yenisini” yazayım dedim ve ramazan boyunca yazdım. Mâniler arasında gazetenin yazı işleri müdürü olan arkadaşa da mâniler yazdım. Bayramdan sonra tesadüfen karşılaştığımızda mânilerden söz ettim. “Gördüğünü” söyledi, “sana da yazmıştım” dedim ama “görmediğini, gidince bakacağını” söyleyince çok üzülmüştüm… Haberi bile yoktu…
 
Bir başka üzücü durumu ise şöyle yaşamıştım; daha önce yayımlanan mânilerim tekrar yayımlanıyordu ve bazılarının değiştirildiğini saçma sapan bir hâle sokulduğunu merhum Seyit Küçükbezirci’nin telefonuyla haberim oldu. Gazetenin yazı işler müdürünü arayarak mânilerin yayımını durdurmuştum. Halbuki bana söyleselerdi yenilerini yazardım, telefon etmeye, istemeye tenezzül edilmiyordu ama mânilerim benden izinsiz yayımlanıyordu, buna da çok üzülmüştüm…
 
Bu ramazan ayında yine yazmak istedim uzun yıllardan sonra… ve bunu kendi blog sayfamın yanı sıra sosyal medyada Facebook ve İnstagram’da yayımladım. İçinde bulunduğumuz zamlardan mülhem bir kelime oyunu yaparak “RamaZAM MÂNİLERİ” ismiyle 30 ramazan, günde en az beş mâni olmak üzere bazı günler on mâninin de üzerine çıkarak, geniş hacimli olarak yayımladım. Özlemişim mâni söylemeyi…
 
Bu mâni atma/söyleme geleneği bana babaannem Vesile Sakman’dan miras kalmıştır, rahmet olsun…
 
Bazı günler çok beğeni aldı bazı günler oldukça düşüktü beğeni sayısı… insanların bazı manilere beğeni koymaktan çekinmesini içinde bulunduğumuz siyasi çalkantılardan, endişelerden anlayabiliyorum.
 
Geleceğe bir mesaj sunmaktan dolayı ben üzerime düşeni yaptığımı sanıyorum. Gelecekte ismim şehrin edebiyat, kültür dünyasının bir kenarında anımsanırsa daha çok mutlu olacağım. Ama tabii ben o zaman burada olmayacağım için…
 
Her neyse…  
 
Yaşadığım müddetçe şiir, mâni söylemeye, yazmaya devam… bundan büyük keyif alıyorum ve hiç kimseden de bir beklentim yok. İster görülsün ister görmezden gelinsin.
 
Vallahi hiç umurumda değil; gören de sağ olsun, görmezden gelen de…
 
Bayramın bu son gününde; şeker tadında nice bayramlar geçirmenizi dilerim. Sevgi ve barışın gölgesi her zaman ülkemin ve tüm dünya insanlarının üzerinden hiç eksik olmasın… 
 
Umutlarımız her zaman taze, tıpkı Nazım’ın dediği gibi;
 
/Güzel günler göreceğiz çocuklar
Güneşli günler
Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar
Işıklı maviliklere süreceğiz/
 
TAHİR SAKMAN