KARSANBALIK HAYATLAR

 

KARSANBALIK HAYATLAR
 
En son evi değiştirdiğimizden bu yana 38 yıl geçmiş…
 
O zaman da çok sevinmemiştim hatta önceleri pişman bile olmuştum ama zamanla alışmıştım; yeni çevre, yeni insanlar… Aslında yeni de değildi; çocukluğumun bir bölümünün geçtiği Zindankale’ye geri dönmüştük.  Ne bağ kalmıştı Zindankale’de ne bağban; çocukluğumun büyülü hatıralarını aramış sonra vazgeçmiş günlük telaşelere dalmıştım. Belki de o yüzden farkında olamamışım 38 yılın…
 
Dün gibiydi…
 
Çocukluğumun Dede Bahçesi’nin, Zindankale’nin ismi bile kalmadı şimdilerde. Bahçelerimizdeki Yonis eriğinin, kayısıların hele hele kavakların rüzgâra kanıp söylediği şarkılar eski bir masalın hayaline döndü…
 
Dede Bahçesi önce Fuar oldu sonra Kültür Park…şimdilerde Sultan Ahmet Meydanı gibi, her milletten insan burada… Şehrin gürültüsü bile yabancılaştı… şehir; kendine yabancılaşırken kozmopolit bir yaşantının ayak izlerini daha yakından hisseder oldu…
 
Vakit tamamdı… Abbas olmayınca “Haydi Tahir” deyip düştük yollara; yeni bir ev yeni heyecanlar mı getirir yoksa… “Tahir, bilemeyeceğin soruları kendine sorma” diyor içimdeki Tahir… Deli Tahir’se; Seyit abiyle çoktan göçtü…  
 
Babaannem, babam, halam, annem… atılmaya kıyılamamış anılarıyla saklanmış eşyalar… kitaplar… karsanbalıklar…
 
Şimdi gençler karsanbalığı da bilmezler… Gönlüm olursa bir gün karsanbalığın ne olduğunu hatta bizim evdeki… hayatımızdaki… hatta ve hatta sizin hayatınızdaki karsanbalıkları da yazarım, vallaha!
 
Ne zormuş meğer… hazırlanmak, taşınmak…
 
Yeni yeni yerleşmeye çalışıyorum… Bugün bilgisayarı kurdum ve ilk yazım…
 
Zindankale’ye veda etsem de çok uzağa gidemedim; Şefikcan’dayım…
 
Öncesinde de sonrasında da hep candayım… canlarla hep candayım…
 
Bekleriz efendim, çaylar şirketten…
 
TAHİR SAKMAN