Geçtiğimiz hafta Ankara’daydım…
Muhteşem bir kar yağışı karşıladı bizi, hava soğuk ama oksijen doluydu sonra… sonrası ciğerlerimize bayram...
Bir zamanlar Ankara’nın havası solunamaz haldeydi, Konya’nın ise tertemiz… Şimdi roller değişti ve sormaya korkuyoruz; “Ankara’nın havası nasıl bu kadar temizlendi, Konya’nın havası nasıl bu kadar kirlendi” diye…
Yanıtsız sorular… günde binlerce insanın kullandığı Zafer’in çilekeş kaldırımları… üzerine şiirler söylediğim kaldırımlar… Salgın dönemi kapanmalarından başlayarak son iki yıldır sürekli yenilenme halinde… öyle yenileniyor ki sürekli eskiyor! Adama sormazlar mı, “bir Zafer’in kaldırımlarını düzgün yapamıyorsanız, şehri nasıl idare edeceksiniz?”
Geçtim Ankara’ya… yağan kara anında müdahale etmek için ekipler tetikte yol kenarlarında bekliyorlar… Ankara’nın en dik yeri sanırım, Yüce Atatürk’ü karşıladıkları Dikmen sırtlarına bile araçlar korkusuzca çıkabiliyorlar… Başkan Mansur Yavaş… hiç de “yavaş” değil…
Konya’ya da bir Mansur Yavaş, gereklinin ötesi şart oldu!
Hayat inanılmaz derecede zorlaşmaya başladı, geçim sıkıntısı burada da insanların gündeminde ilk sırada… “Mansur Başkan ekmeğe uzun süre zam yapmadı” diyorlar… (Şimdi nette gördüm; yeni, 2 TL olmuş.)
Konya’daki fiyatları geçtim hemen aklıma kalite geliyor, üzülüyorum… Buğday ambarında kalitesiz ekmek yemek Konyalının kaderi mi? Evet, kaderi! Öyle olmasaydı; ta çocukluğumdan beri aynı mevzu dolaşır mıydı, bu topraklarda?..
Akaryakıta zam geliyormuş, seviniyorum; dün, ucuza doldurmuştum! Sonra bir daha, bir daha… Gaz pedalına küsüyorum…
Başkentte yaşamak daha da zor… Ev kiraları, ateşten öte… İnsanlar çaresiz… Tek çare evden dışarı çıkmamak.
Tek çare Ata’ya sığınıyorum… Sessiz ve ürpertili bir huzur kaplıyor beni Yüce Atatürk’ün huzurunda… Orada olması bile millete güven ve umut veriyor; geleceğimi nasıl şekillendirmem gerektiğini çiziyor ufuklara...
Türk Ulusunu görüyorum çoluk çocuk orada, gözleri yaşlı ama cıvıl cıvıl… Umut dolu…
Anıt Kabir Müzesi’nde bir harita; ülkenin parçalanmış hâli içimi burkarken Ata’mın şimşek çakan gözlerinden ateş alan namlular görüyorum… Düşmanın hâli perişan, Yunan denize yakışmış…
Bir yanımı Yörük Aliler sarıyor, bir yanımı Kara Fatmalar…
“Tek çare” diyorum; Tek çaremiz, Atatürk…
TAHİR SAKMAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınız kişisel haklara ve yasalara uygun olmalıdır, yorumlarınızdan dolayı sorumlu olacağınızı lütfen unutmayınız.